بگذار نفس بکشم

کتاب «بگذار نفس بکشم»، نوشته‌ عزیز رویش را خواندم. تبلیغات برخی از دوستان حاکی از این بود که این اثر، یکی از ماندگارترین خاطره‌ نویسی‌های چنددهه‌ پسین کشور بوده و ناگفته ‌هایی را روایت می‌کند که در آرشیف‌ های حزبی و تنظیمی نمی‌گنجد و خاطراتی را بازگو می‌نماید که حاکی از درد همه‌ مردم افغانستان می‌باشد.
کشور ما یکی از سرزمین‌هایی است که با وجود ابتلا به فاجعه، با کمبود خاطره مواجه بوده و از نبود حافظه رنج می‌برد. تاریخ‌هایی را که مورخان درباری مانند عبدالحی حبیبی، سمسور افغان، حسن کاکر و … نگاشته‌ اند، نه تنها نمی‌توانند این خلأ را جبران نمایند، بل در حقیقت برای تعمیق این فراموشی و تحکیم آن نگاشته شده و در واقع، همین پروسه‌ خاطره ‌زدایی را دنبال می‌کنند. پروسه‌ خاطره ‌زدایی در افغانستان اگر چه واقعیتی است که شواهد کافی برای آن وجود دارد، اما مهم‌ترین گواه در این مورد، سخنان حفیظ الله امین می‌باشد.
می‌گویند وقتی حفیظ الله امین، در فردای روز کودتای 7 ثور، یکی از شخصیت‌های ملی را کشته و نزد نورمحمد ترکی آمد و داستان قتل او را بیان کرد، ترکی عصبانی شد و گفت: «از تاریخ نمی‌ترسی، تاریخ در برابر مان چه قضاوت خواهد کرد؟» حفیظ الله امین در پاسخ وی گفت: «تاریخ را ما می‌نویسیم و به نفع مان می‌نویسیم»