اسم هر فرد بیان‌گر هویت و وجود اوست. این جمله‌ای است که همیشه استاد ما می‌گفت. اما چقدر عجیب است که هویت ما دختران، گاهی اوقات نادیده گرفته می‌شود. شاید شما بپرسید، چگونه؟
جوابی که می‌توانم بدهم این است که اسم من مریم است؛ ولی همه مرا با نام «مریم امیری» می‌شناسند. این اسم نمایان‌گر هویت و حضور من در این زمان است. اما متاسفانه بسیاری از افراد مرا با عنوان «او دختر» صدا می‌کنند. این کلمه شاید از نظر معنایی بزرگ باشد؛ اما در عمل کوچکی و بی‌هویتی یک فرد را نشان می‌دهد. از نظر معنوی اهمیت زیادی دارد؛ ولی در واقع یک توهین ساده به شخصیت انسانی من است.
با یکی از معلمانم بیش از چهار سال است که آشنا هستم، اما گاهی اوقات با او بحث می‌کنم که چرا هویتم را به رسمیت نمی‌شناسد. او همیشه مرا با عنوان «او دختر» یا «دختر جان» صدا می‌کند، حتی در برنامه‌هایی که تعداد زیادی از افراد حضور دارند، بدون در نظر گرفتن هویتم، مرا به همین نام خطاب می‌کند و می‌گوید: «او دختر، حالا نوبت اجرای برنامه‌ی خودت است.»
دختر بودن جرم نیست، اما باید هر فردی با نام و هویت خود شناخته شود. زمانی که عصبانی می‌شوم، از او می‌پرسم: «برادر، چرا اسمم را صدا نمی‌کنی؟»
این تنها تجربه‌ی من نیست؛ بلکه هزاران دختر دیگر هم هستند که هویت‌شان نادیده گرفته می‌شود. در دنیایی که هر روز به سمت پیشرفت و توسعه حرکت می‌کند، هنوز صدای بسیاری از دختران و زنان در گوشه و کنار جهان شنیده نمی‌شود. برای تمام دخترانی که هویت‌شان زیر سایه‌ی بی‌عدالتی پنهان مانده است.
از کودکی به ما آموخته‌اند که باید سکوت کنیم، باید در سایه بمانیم و به نقش‌های سنتی خود پایبند باشیم. اما چرا؟ چرا باید هویت ما، آرزوها و رویاهای ما نادیده گرفته شود؟ چرا باید در جامعه‌ای زندگی کنیم که ارزش‌های ما را نمی‌بیند و به ما اجازه نمی‌دهد که خود واقعی‌مان باشیم؟
در کشورم، دختران با چالش‌های زیادی روبه‌رو هستند. از محدودیت‌های تحصیلی گرفته تا ازدواج‌های اجباری، هر روز با موانعی مواجه می‌شوند که هویت و حقوق انسانی‌شان را زیر سوال می‌برد. این مشکل تنها مختص به افغانستان نیست؛ بلکه در بسیاری از نقاط جهان، دختران با مشکلات مشابهی دست و پنجه نرم می‌کنند.
اما ما دختران این جهان، قوی‌تر از آن هستیم که تسلیم شویم. ما صدای خود را بلند می‌کنیم و برای حقوق و هویت خود می‌جنگیم. هر کلمه‌ای که می‌نویسیم، هر قدمی که برمی‌داریم، نشان از اراده‌ای است که هیچ‌گاه خاموش نمی‌شود.
هویت دختران بارها نادیده گرفته می‌شود. به جای آن که به ما اجازه دهند هویت واقعی خود را نشان دهیم، هویتی تحمیلی به ما می‌دهند که سزاوارش نیستیم. ما را در قالب‌هایی قرار می‌دهند که با روح و شخصیت ما سازگار نیست. این هویت‌های تحمیلی، ما را از خود واقعی‌مان دور می‌کند و باعث می‌شود احساس کنیم که در دنیایی زندگی می‌کنیم که نه ما را می‌فهمد و نه می‌پذیرد.
اما ما دختران این جهان، می‌دانیم که هویت واقعی‌مان چیست. ما می‌دانیم که سزاوار احترام، عشق و توجه هستیم. ما می‌دانیم که می‌توانیم دنیا را تغییر دهیم و برای حقوق و هویت خود بجنگیم. بیایید با هم صدای خود را بلند کنیم و نشان دهیم که ما کی هستیم و چه می‌خواهیم.
هر فرد می‌تواند دنیا را بسازد.
نویسنده: مریم امیری
