امروز، شانزدهم جنوری 2025، روزی است که تا ابد در خاطرم خواهد ماند؛ روزی که احساسات عمیق افتخار، امید و قدردانی را با تمام وجود تجربه کردم. روزی که با طلوع آفتاب آغاز شد؛ اما در پایان، ستاره‌ی روشن‌تر از همیشه در مسیر زندگی‌ام درخشید.
در این روز، به‌صورت رسمی جایزه‌ی ارزشمند و بین‌المللی «ویلسون هینکز صلح» را در کلستر استقلال از دستان پر مهر آقای علی مهدوی دریافت کردم. این جایزه، نه تنها افتخار بزرگ برای من، بلکه پیامی به تمام دختران سرزمینم است که حتی در سخت‌ترین شرایط، نور امید و صلح را در دل خود زنده نگه دارند.
این داستان از 31 جولای 2024 آغاز شد. روزی که نام من در کنار دیگر برندگان سال 2024 این جایزه اعلام شد. احساسی که در آن لحظه داشتم، وصف‌ناشدنی بود. گویی صدای تمام دختران افغانستان، دخترانی که برای صلح و عدالت ایستادگی کرده‌اند، شنیده شده بود. نام من، نام افغانستان و نام تمام دخترانی که در برابر ظلم و تاریکی ایستاده‌اند، با افتخار در میان برندگان این جایزه جاودانه شد.
در 13 اکتبر 2024، مراسم رسمی معرفی برندگان این جایزه به‌صورت آنلاین برگزار شد. این مراسم، فرصتی بود تا در کنار دوستان و استادان عزیزم، لحظه‌ای از امید و افتخار را جشن بگیریم. در آن مراسم، افراد برجسته و شایسته‌ای از جمله استاد گران‌قدرم، استاد عزیز رویش، داکتر فرزین عزیز، برندگان پیشین این جایزه و اعضای نهاد Week of Prayer for World Peace (WPWP) یا «هفته‌ی دعا برای صلح جهانی» حضور داشتند. آن روز، لحظه‌ای بود که باور کردم تلاش‌هایم دیده شده‌اند و صدای دختران سرزمینم، حتی از دل تاریکی‌ها، به گوش جهانیان رسیده است.
امروز، شانزدهم جنوری 2025، این جایزه را به‌صورت رسمی دریافت کردم. زمانی که جایزه را در دستانم گرفتم، تمام روزهای سخت گذشته، تمام تلاش‌ها و چالش‌هایم، هم‌چون فیلمی از برابر چشمانم گذشت. از روزهایی که در افغانستان برای به‌دست آوردن حق آموزش و آزادی جنگیدیم، تا زمانی که ناچار به مهاجرت به پاکستان شدم و زندگی در غربت را تجربه کردم، همهی این لحظات به من آموختند که امید، حتی در تاریک‌ترین روزها، راه نجاتی است که باید به آن چنگ زد.
این جایزه، برای من تنها یک افتخار نیست؛ بلکه نمادی از امید، استقامت و توانایی تغییر است. این جایزه، پیام روشنی به من و تمام دختران سرزمینم می‌دهد که ما توانمندیم، ما ارزشمندیم و ما می‌توانیم دنیای خود را بسازیم.
نهاد Week of Prayer for World Peace (WPWP)، که این جایزه را اهدا می‌کند، نهادی است که در راستای صلح، عدالت و آگاهی اجتماعی فعالیت می‌کند. این نهاد با ایجاد این جایزه، به نام دو شخصیت برجسته، «رِوِرِند گوردون ویلسون» و رِوِرِند سیدنی هینکز»، تلاش می‌کند تا داستان‌های الهام‌بخش و تأثیرگذار از سراسر جهان را بشنود و به آن‌ها ارج نهد. این جایزه، که هر ساله به افرادی یا پروژه‌هایی که در زمینه‌ی صلح و عدالت تأثیرگذار بوده‌اند، اهدا می‌شود. در سال 2024 که من یکی از دریافت‌کنندگان این جایزه بودم، برای من نمادی از امید و الهام است.
در اینجا، لازم است که از صمیم قلبم از این نهاد ارزشمند و تمامی اعضای آن تشکر کنم. نهاد WPWP، با فعالیت‌های خود، به ما یادآوری می‌کند که حتی در سخت‌ترین شرایط، صلح و عدالت می‌تواند به واقعیت تبدیل شود.
همچنین، سپاس و قدردانی ویژه از استاد عزیزم، استاد رویش دارم که مانند یک پدر مهربان، چراغ راه زندگی من بوده‌اند. استاد عزیز، شما با آموزش‌ها، حمایت‌ها و راهنمایی‌های بی‌پایان‌تان، به من آموختید که در برابر تمام سختی‌ها، با اراده و امید ایستادگی کنم. شما همیشه به من یادآوری کرده‌اید که دختران این سرزمین، نماد قدرت و توانایی‌اند و می‌توانند دنیای بهتری بسازند.
از داکتر فرزین عزیز نیز سپاسگزارم که با حضور و حمایت‌شان، همیشه الهام‌بخش من و دوستانم بوده‌اند. از آقای مهدوی عزیز، که این جایزه را با مهر و لطف‌شان به من اهدا کردند، تشکر ویژه دارم. حضور شما، نشان‌دهنده‌ی ارزش و اهمیتی است که به تلاش‌های ما داده می‌شود.
این جایزه، برای من آغاز یک مسیر جدید است. مسیری که در آن، با امید و اراده، تلاش خواهم کرد تا برای دختران سرزمینم الهام‌بخش باشم. به دختران سرزمینم می‌گویم: هیچ‌گاه از رؤیاهای‌تان دست نکشید. هرچند مسیر دشوار و پر از چالش باشد؛ اما شما قوی‌تر از تمام سختی‌ها هستید. باور کنید که آینده در دستان شماست و شما می‌توانید دنیای بهتری بسازید.
امروز، با دریافت این جایزه، بار دیگر به خود و تمام دختران افغانستان قول می‌دهم که برای صلح، عدالت و آگاهی تلاش کنم. این جایزه، نشانه‌ای است از این که حتی در سخت‌ترین شرایط، می‌توان امید را زنده نگه داشت و برای آینده‌ی بهتر جنگید.
نویسنده: ثریا محمدی
