مجرمان چگونه سخن می‌گویند؟(11)؛ خوب عمل کرده‌ایم؛ اما کافی نیست

(سخنرانی در دنمارک – ۱۸ دسامبر ۲۰۱۰) – بخش پایانی

اشاره: تکه‌هایی را که اینجا بازنشر می‌کنم، صورت بازنویسی‌شده‌ی یک سخنرانی در دنمارک است که به تاریخ ۱۸ دسامبر سال ۲۰۱۰ ایراد کردم. ویدیوی این سخنرانی در یوتیوب قابل دریافت است. متن نوشتاری آن نیز در وبلاگی که آن زمان داشتم، نشر شده و حالا هم قابل دریافت است. هیچ سخنی از گذشته‌ام، به اندازه‌ای این سخنرانی خاطره‌انگیز نیست. آن‌جا چند نفر مشخص را در برابرم داشتم که درست برابر چشمانم نشسته بودند و در طول سخنرانی به من نگاه می‌کردند. لطف این سخنان نیز مدیون همان نگاه‌هایی است که سخنم را به مخاطب خاصی وصل می‌کردند. این سخنرانی را در قالب پیام و محتوایی که داشت، به صورت تکه تکه، تحت عنوانی جداگانه، نشر می‌کنم.

***

به آخر سخنانم می‌‏رسم. می‌‏خواهم بیم و امید را به هم پیوند دهم. پیام متناقض بیم و امید، پیام حرکت ما نیز هست. از غفلت بیرون شویم و به امکانات و فرصت‏‌هایی که در اختیار خود داریم، با دقت توجه کنیم. خدا در راه نیکویی و رشد و صلاح پشتیبان ماست. در قرآن با روشنی می‌‏گوید که وقتی با دشواری‏‌ها مواجه شدید، از یاد خدا غافل نشوید که پیشتیبان حق و نیکویی است: «فاصبر، ان وعدالله حق، و لایستخفنک الذین لایوقنون». وقتی سختی و دشواری دیدی، شکیبایی کن که وعده‏‌ی خدا حق است و کسانی که یقین نمی‌‏کنند تو را به وحشت نیندازند.

آنچه را برای شما یادآور شدم، همه آیه‏‌های خدا برای اهل یقین و ایمان اند. کسانی که نعمت‌‏های خدا را در سیمای آیه‏‌های خدا انکار می‌‏کنند، با غضب و خشم خدا رو به رو می‌‏شوند. خشم خدا چیست؟ نه اینکه توفان و تگرگ و آتش‌‏فشان بباراند. بلکه، صاف و ساده، نعمت از دست شما می‌‏رود و هیچ انتقام خدا بالاتر از گرفتن نعمت نیست. مزاری نعمت خدا بود. او را خوب شناختید و از او در زمان حیاتش خوب استفاده کردید، اما در حفاظتش خوب عمل نکردید. با او می‌‏شد کارهای بیشتری کرد. او اگر می‌‏ماند می‌‏توانست برای شما بیشتر یاد دهد که چگونه عزتمند و بامناعت زندگی کنید. به یاد دارید که در کنار او همه‌‏ی شما، از خورد و بزرگ، زن و مرد، آخوند و روشنفکر، باسواد و بیسواد، همه احساس عزت می‌کردید. در کنار او بود که نمی‌‏دانستید کی مثلاً خلقی بوده و کی نصری و حرکتی و امثال آن. احساس می‌‏کردید که همه یکی هستید. خلقی در آن جبهه همان‌‏گونه می‌‏تپید که حس نمی‌‏کرد با یک نصری یا حرکتی و امثال آن تفاوتی دارد. این را مزاری برایش یاد داده بود که به گونه‏‌ای دیگر نگاه کند.

بنابراین، باز هم می‌گویم که ما در عصر نعمت‌‏های خدا به سر می‌‏بریم. خوب است کفران نعمت نکنیم که ناسپاسی بر نعمت‌‏های خدا عذاب خدا را به دنبال دارد. فرصت و امکاناتی که در اختیار ما هست، باید خوب استفاده شوند. این را برای آنانی که مسئولیتی سنگین‌‏تر دارند بیشتر تذکر می‌دهم و برای کسانی دیگر که در رده‏‌های پایین‌‏تر هستند، نیز می‌‏گویم که باید از غفلت بیرون شویم و اندکی حساس‌‏تر و جدی‌‏تر و مسئولانه‌‏تر عمل کنیم. کاری که در این ۹ سال کرده ایم، روی‌‏همرفته خوب بوده است، اما به هیچ وجه کافی نیستند. برای اینکه به خواسته‏‌ها و آرمان‌‏های خود و قربانیانی که داده‏‌ایم برسیم باید بیشتر و بهتر از این کار کنیم.

من سال ۲۰۱۴ را نه تنها یک نقطه‏‌ی تکان‏دهنده، بلکه نقطه‏‌ای برای عبرت نیز می‌‏دانم. شاید تکانه‏‌ی ۲۰۱۴ نشانه‌‏ای از لطف خدا باشد که چشمان ما را باز کند تا با تکانه‌‏ای که می‌‏یابیم، اندکی بیدارتر و جدی‌‏تر شویم و اجازه ندهیم که انفجار سال ۱۹۹۲ در سال ۲۰۱۴ باری دیگر تکرار شود و آنگاه ما هیچ امکانی برای دفاع و کتمان خود نداشته باشیم.

عزیز رویش