هشتم مارچ، روزی که جهان به احترام زیباترین و شجاع‌ترین گل آفرینش سر تعظیم فرود می‌آورد؛ روز زن، روزی که تاریخ به یاد می‌آورد که چگونه زن، در برابر تمام سختی‌ها ایستاده و با هر گامی که برداشته، مسیر را برای دیگران روشن کرده است.
زن، نه‌تنها مظهر زیبایی، بلکه تجسمی از قدرت، استقامت و فداکاری است. در طول تاریخ، هر بار که زنان به حاشیه رانده شده‌اند، بار دیگر با شکوهی بیشتر به صحنه بازگشته‌اند. آن‌ها تاریخ را به چالش کشیده‌اند، تمدن‌ها را ساخته‌اند، جنگ‌ها را پایان داده‌اند و نسلی از قهرمانان را پرورش داده‌اند.
زن یعنی مادر؛ همان مادری که شب‌ها برای کودکش بی‌خوابی می‌کشد، تا روزی او را به عنوان یک رهبر، یک پزشک، یک معلم و یک پیشوا به جامعه تقدیم کند. زن یعنی صلح در دل جنگ، روشنایی در عمق تاریکی، امید در اوج ناامیدی. زن شمعی است که می‌سوزد تا راه دیگران را روشن سازد.
هر بار که زنان نادیده گرفته شده‌اند، دوباره از خاکسترهای خاموشی برخاسته‌اند و ثابت کرده‌اند که نمی‌توانند خاموش شوند. مانند گل‌هایی که حتی در سخت‌ترین شرایط نیز شکوفه می‌دهند، زنان همواره در میان سختی‌ها ایستاده‌اند، رشد کرده‌اند و به جهان زیبایی و امید بخشیده‌اند.
در افسانه‌های قدیم، مردم در روز زن خانه‌های‌شان را با گل تزئین می‌کردند و به زنان شهر گل هدیه می‌دادند. این عمل نمادی بود از احترام و قدردانی؛ زیرا زن همچون گل، ظریف، زیبا و باوقار است. اما آیا گل بدون مراقبت و توجه می‌تواند دوام بیاورد؟ آیا بدون آب و نور می‌تواند به حیات خود ادامه دهد؟ زن نیز به احترام، به شنیده شدن، به حقوقی که هر لحظه از او گرفته می‌شود و به اعتمادی که او را شکوفا می‌سازد، نیاز دارد.
اگرچه روز جهانی زن در بسیاری از کشورها روزی برای جشن و قدردانی است؛ اما برای زنان افغانستان این روز یادآور درد، مبارزه و نابرابری‌های بی‌شماری است که با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند.
پس از تحولات سیاسی اخیر، زنان افغانستان بیش از هر زمان دیگری تحت فشار قرار گرفته‌اند. حقوق ابتدایی آن‌ها از آن‌ها سلب شده است؛ از آموزش و کار محروم شده‌اند، از حضور در اجتماع منع گردیده‌اند و حتی در ساده‌ترین آزادی‌های‌شان نیز محدودیت‌های بی‌سابقه‌ای وضع شده است.
طالبان پس از به قدرت رسیدن، تحصیل دختران را در مقاطع بالاتر از ششم ابتدایی ممنوع کرد. درهای دانشگاه‌ها به روی زنان بسته شد و هزاران دختر که رویاهای بزرگی در سر داشتند، ناگهان در تاریکی فرو رفتند. محرومیت از آموزش، نه‌تنها آینده‌ی فردی زنان را نابود می‌کند، بلکه جامعه‌ای را که زنان در آن نقشی ندارند، به عقب‌ماندگی و تباهی سوق می‌دهد.
طالبان قوانینی وضع کرده‌اند که زنان را از حضور در اماکن عمومی مانند پارک‌ها، باشگاه‌های ورزشی و حمام‌های عمومی منع می‌کند. آن‌ها نمی‌توانند بدون محرم سفر کنند و باید حجاب اجباری داشته باشند. این قوانین، زنان را از جامعه حذف کرده و آن‌ها را به زندانیان خانه‌های خود تبدیل کرده است.
افزایش فقر باعث شده که بسیاری از خانواده‌ها دختران‌شان را به ازدواج اجباری وادار کنند. در کنار این، خشونت علیه زنان به‌شدت افزایش یافته؛ اما آن‌ها به‌دلیل نبود حمایت‌های قانونی و اجتماعی، توان مقابله با این وضعیت را ندارند.
اما زن افغانستان هنوز ایستاده‌اند!
با تمام این محدودیت‌ها، زنان افغانستان تسلیم نشده‌اند. آن‌ها همچنان مبارزه می‌کنند، صدای‌شان را بلند می‌کنند و برای حقوق خود می‌جنگند. بسیاری از آن‌ها به شکل‌های مختلف، چه در داخل کشور و چه در خارج، به تلاش خود ادامه می‌دهند تا صدای زنان افغانستان را به گوش جهان برسانند.
در تاریخ افغانستان، زنان همیشه در سخت‌ترین شرایط مقاومت کرده‌اند. آن‌ها در برابر ظلم ایستاده‌اند، برای آزادی جنگیده‌اند و هر بار که تلاش شده آن‌ها را خاموش کنند، قوی‌تر از قبل بازگشته‌اند.
زن مانند آبشاری است که همواره جاری است. هرچقدر هم که سدهای بزرگ در مسیرش ساخته شوند، راهی برای عبور پیدا می‌کند. او همیشه زمین‌های خشک و ناامید جهان را آبیاری کرده است، همه‌ی بدبختی‌ها را شسته و امید را جای‌گزین کرده است.
در سخت‌ترین روزها، زن افغانستان مانند یک مرد – یا شاید بیشتر از یک مرد – مردانه ایستاده است. او در برابر جنگ، فقر، تحقیر و سرکوب زانو نزده است. هر ضربه‌ای که خورده، او را قوی‌تر کرده است. هر باری که خواسته‌اند او را بشکنند، او تکه‌های شکسته‌ی خود را دوباره سرهم کرده و با صلابت بیشتری برخاسته است.
تبریک به زنان، به‌ویژه زنان افغانستان!
این روز را به تمام زنان جهان و به‌ویژه به زنان دلاور افغانستان تبریک می‌گویم. آن‌هایی که هنوز در برابر ظلم می‌جنگند، آن‌هایی که هنوز امید دارند، آن‌هایی که هنوز ایستاده‌اند. زنان افغانستان نشان داده‌اند که هیچ نیرویی نمی‌تواند آن‌ها را از مسیر پیشرفت و آزادی بازدارد.
به امید روزی که هشتم مارچ در افغانستان، نه به‌عنوان یادآور درد و محرومیت، بلکه به‌عنوان روزی برای جشن آزادی، عدالت و برابری زنان گرامی داشته شود.
نویسنده: فرشته حسینی
