با فرا رسیدن سال جدید، بسیاری از دانش‌آموزان در سراسر جهان با امید و انگیزه‌ی دوباره به مکاتب و صنف‌ها باز می‌گردند. اما برای ما دختران افغانستان، این شروع نو فقط یک آرزوست، یک رویای دور از دسترس. در کشوری که تاریخ و فرهنگ غنی دارد و نسل‌های زیادی برای پیشرفت و موفقیت در آن تلاش کرده‌اند، ما دختران در افغانستان هنوز از ابتدایی‌ترین حق خود، یعنی آموزش، محروم هستیم.
با آغاز هر سال آموزشی جدید، این سؤال‌ها همیشه در ذهن ما دختران در افغانستان باقی می‌ماند: آیا امسال هم می‌توانیم به صنف‌ها و در یک کلاس بالاتر برویم؟ یا، آیا امسال هم با درهای بسته‌ی مکاتب و دانشگاه‌ها روبه‌رو می‌شویم و باز هم این حسرت در دل ما باقی می‌ماند؟ این‌ها و خیلی از سوال‌های دیگر همچنان در سایه‌ای از ناعدالتی و محدودیت‌ها در ذهن ما باقی و هنوز دنبال جواب آنها می‌گردیم.
آغاز سال جدید برای ما، به معنای بازگشت به پشت درهای بسته‌ی مکاتب است. در حالی که دیگر کشورهای جهان در مسیر پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیک قرار دارند، ما دختران در افغانستان همچنان در سایه‌ی مشکلات و بحران‌های اجتماعی و سیاسی زندگی می‌کنیم. در حالی که در سایر نقاط جهان دختران با شور و شوق به سوی صنف‌های درس می‌روند، ما مجبوریم در خانه بمانیم و از حق اولیه خود، یعنی آموزش، محروم شویم. این یک حسرت بزرگ برای ماست.
این وضعیت برای ما دختران در افغانستان یک فاجعه‌ی انسانی است. آموزش حق هر انسان است و این حق باید برای همه، به ویژه برای ما دختران، محفوظ بماند. اگر این نسل از ما نتوانیم تحصیل کنیم، آسیب‌های جبران‌ناپذیری به جامعه وارد خواهد شد که سال‌ها و حتی دهه‌ها زمان خواهد برد تا بتوان آن را در کشور جبران کرد.
در چنین شرایطی، نمی‌توانیم چشم‌مان را ببندیم و از مشکلات ما چشم‌پوشی کنیم. ما به اندازه‌ی هر کودک دیگری حق داریم که به صنف‌ها برویم، کتاب‌های علمی بخوانیم و رویای یک آینده‌ی روشن را در سر بپرورانیم. آیا واقعاً می‌توانیم اجازه دهیم که ما دختران افغانستان در تاریکی جهل و بی‌خبری باقی بمانیم؟ آیا می‌توانیم آینده‌ی نسلی را که می‌تواند به کشور خدمت کند نادیده بگیریم؟
اما در دل این ظلم‌ها و محرومیت‌ها، صدای ما دختران در افغانستان خاموش نخواهد شد. ما هنوز رویا داریم، هنوز امیدواریم که روزی به صنف‌ها برگردیم و در مکاتب خود درس بخوانیم. با تمام موانع و محدودیت‌ها، ما همچنان در تلاشیم تا روزی با دست‌های خود به سوی یک دنیای روشن‌تر قدم برداریم.
امیدوارم روزی برسد که درهای مکاتب افغانستان به روی ما دختران باز شود و بتوانیم در کنار پسران به تحصیل بپردازیم. روزی که حق آموزش برای همه‌ی فراهم باشد و هیچ کودکی به‌خاطر جنسیتش از تحصیل محروم نباشد.
سال جدید شاید برای بسیاری از مردم جهان فصل نوینی باشد؛ اما برای ما دختران افغان همچنان یک فصل غمگین و تکراری است. ما هنوز در انتظاریم، در انتظار آن روزی که درهای صنف‌ها به روی‌مان باز شود و بتوانیم در کنار دیگران به یادگیری بپردازیم. امیدوارم این انتظار به زودی به واقعیت تبدیل شود و دیگر هیچ کودکی از حق آموزش محروم نباشد.
نویسنده: شکیبا محمدی
