عاشورا؛ رنگ سبز آزادی، سرخ شهادت و سیاه سوگواری است

حادثه‌ی جان‌گداز عاشورا، همچون رنگ پرچم افغانستان، تصویری در ذهن‌ من می‌آفریند:

رنگ سیاه، روایتی تلخ از رنج و مشقت‌های اهل بیت امام حسین است؛ روایت ظلم‌ها و جنایت‌های وحشیانه، بستن آب، آزار کودکان و…

سیاهی، نماد سوگواری و رنج‌های بی‌پایان قافله‌ی امام حسین است. این رنگ، یادآور شب‌هایی مملو از اندوه است؛ شب‌هایی که کودکان، در عطش و با چشمان گریان به خواب رفتند. ظلم‌ها و زخم‌هایی نهفته‌اند که وجدان بشریت را تا ابد می‌لرزانند.

رنگ سرخ، زمانی را به تصویر می‌کشد که مادران، در برابر چشمان فرزندان‌شان شهید می‌شدند؛ رنگی که صدای فداکاری و حماسه را در دل تاریخ، حتی در این قرن و تا ابد، خاموش‌نشدنی نگه می‌دارد.

رنگ سرخ، خون پاک شهداست؛ گواه اشک‌هایی که از دیدگان مادران جاری شد، زمانی که فرزندان بی‌گناه‌شان به شهادت رسیدند.

هر قطره‌ی خون سرخ، فریادی است در سینه‌ی تاریخ؛ فریادی از فداکاری و آزادگی. سرخی پرچم، شعله‌ای از عشق و ایمان است که در دل هر انسان مؤمن زبانه می‌کشد.

عشقی که مادران، دلبندترین بخش وجودشان (فرزندان‌شان) را، با آگاهی از این‌که دیگر هرگز آن‌ها را نخواهند دید، برای فداکاری به میدان مبارزه می‌فرستادند. آنان، احساسات و عواطف خود را نادیده می‌گرفتند.

در حادثه‌ی کربلا، ما «اسماعیل»‌های زیادی می‌بینیم؛ انسان‌هایی با ایمانی راسخ، که با هدفی والا، وارد این قیام باشکوه شدند. این رنگ، از حماسه و قربانی‌هایی سخن می‌گوید که برای آزادگی و آزادی، جان شیرین خود را فدا کردند تا در برابر ظلم و جنایت ایستادگی کنند.

رنگ سبز، نماد درس بزرگ و نتیجه‌ی قیام جان‌گداز عاشوراست. پیامی عمیق برای ما و بشریت دارد: پیامی از آزادی. آزادی، مهم‌ترین بخش زندگی یک انسان است. باید آزاد باشیم. آزادی را به قفس طلایی ترجیح دهیم.

رنگ سبز، پیام امید و آزادی را به گوش جهانیان می‌رساند. این رنگ، پیامی از حیات معنا‌بخش و آرامش است که در دل قیام کربلا نهفته است.

این رنگ، نماد ایمانی است که از دل تاریکی و تباهی، به سوی نور و روشنایی می‌شتابد. برگی از کتاب آگاهی است که انسان را به آزادگی دعوت می‌کند.

ما باید از حادثه‌ی کربلا درس بگیریم. باید آزاد باشیم؛ اسیر باورهای سنتی و خرافات نشویم، به دام بردگی مدرن و افکار پوچ نیفتیم.

باید سکوت‌ها و فریادهای شکسته‌ی خود را با قدرت بیان کنیم؛ از دفاع از حق خود نترسیم و صدای عدالت را بلندتر و شجاعانه‌تر فریاد بزنیم.

کربلا، واقعه‌ای تاریخی است که در دل خود، درس‌های بزرگ و آموزنده‌ای برای بشریت دارد. یکی از زیباترین درس‌های آن، آزادی است. هر شخص باید آزاد باشد و بندها و زنجیرهای اسارت را پاره کند.

حادثه‌ی کربلا، بازتاب شجاعت، ایثار، مردانگی و ایمان در برابر بیداد، خشونت، ستم، خون‌ریزی، وحشی‌گری، ظلم و جنایت است.

این انقلاب سرنوشت‌ساز، یک جنبش الهی و حرکتی پرشور در مسیر خدا بود؛ نهضتی عظیم با آموزه‌هایی عمیق در دل خود.

در روزهای محرم، به یاد آن نهضت مقدس، مردم به برگزاری مراسمی چون عزاداری، روضه‌خوانی، تعزیه، نوحه‌سرایی، سینه‌زنی، زنجیرزنی، تشکیل هیئت، برافراشتن پرچم‌های سیاه و سرخ، و نذر و نیاز می‌پردازند.

مردم عاشقانه به کربلای معلّی سفر می‌کنند؛ از کشورهای مختلف، به‌ویژه ایران و افغانستان، با شور و اشتیاق فراوان به سوی حرم مطهر آن حضرت می‌شتابند.

نویسنده: دینا طاهری