امروز بازهم دلم هوای نقاشی کشیدن کرد. پنسل‌های رنگه و ورقه‌های سفید در کنار دستانم هرکدام معنای خاصی برایم دارند. از مدت‌ها پیش نقاشی نکرده بودم. هر وقت خوشحال یا غمگین می‌شدم، سراغ پنسل‌های رنگه‌ام می‌رفتم. آنها حس و حالم را تغییر می‌دادند.
امروز وقتی دوباره خواستم آنها را در دستانم بگیرم، خاطرات روزی که کورس‌های نقاشی به روی ما بسته شد، دانه‌به‌دانه از پیش چشمانم گذشت؛ روزی که ورقه‌های نقاشی‌ام پیش چشمم پاره‌پاره شدند، فقط به‌خاطر اینکه این هنر مرا «حرام» می‌دانستند. از آن روز تا حال سه سال گذشته؛ اما هنوز هم خاطرات تلخ آن روز را فراموش نکرده‌ام. از گرفتن پنسل‌های رنگه در دستانم هراس دارم. دستانم می‌لرزند و انگار ورقه‌های سفید نقاشی از مدت‌ها پیش سیاه شده‌اند و جایی برای رسم رویاهایم باقی نمانده است.
اما امروز نیرویی عجیب در دلم مرا تشویق می‌کند که خودم باید با پنسل‌های رنگه تغییر را روی ورق‌های نقاشی‌ام بیاورم. رویاهای زیادی دارم که باید دوباره به آنها جان ببخشم. عشقی که به وطنم دارم و عشقی که نسبت به پرچم سه رنگ در قلبم جاری است، به من اجازه تسلیم‌شدن نمی‌دهند. آنها یگانه الهام من برای ادامه‌دادن به راهم هستند.
رویایم این بود که روزی قهرمان مسابقات فوتسال شوم و پرچم سه رنگ کشورم را به اهتزاز دربیاورم. هنوز هم برای این رویا تلاش می‌کنم. اگرچه امروز نمی‌توانم در سطح بین‌المللی مسابقه بدهم و پرچم کشورم را بلند کنم؛ اما می‌توانم پرچم سه رنگ را با پنسل‌های رنگه‌ام روی ورق سفید زنده نگه دارم و با هنر خودم به آن جان دوباره ببخشم. شاید همین کارم ارزشمندتر از مسابقات بین‌المللی باشد.
در کشوری که زندگی می‌کنم، حتی داشتن و نگهداری پرچم سه رنگ جرم محسوب می‌شود. اما من آن را روی ورقم زنده نگه می‌دارم. روزی را که پرچم سه رنگ کشورم با بی‌احترامی به زمین انداخته شد، هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم. من زیر سایه‌ی همان پرچم بزرگ شدم، رشد کردم و رویاهای زیادی ساختم. فراموش‌کردنش آسان نیست، اگرچه امروز هیچ اثری از آن باقی نگذاشته‌اند.
اما عشق به پرچم سه رنگ در دل تمام مردم افغانستان زنده است. حتی کودکی ده‌ساله که فقط به‌خاطر نصب پرچم سه رنگ بر شاخ بایسکل‌اش، از سوی ظالمان لت‌وکوب شد. من خودم شاهد آن صحنه‌ی دلخراش بودم. آنها فکر می‌کنند با چنین کارهایی می‌توانند عشق ما را به پرچم سه رنگ کشورمان کم کنند؛ اما این‌گونه نیست.
پرچم سه رنگ افغانستان با رنگ‌های سبز، سرخ و سیاه نه‌تنها نماد ملی، بلکه نمایانگر تاریخ پرافتخار و هویت فرهنگی این سرزمین است. هر رنگ از این پرچم قصه‌ای بلند از فداکاری‌ها، شجاعت‌ها و امیدهای ملت افغانستان را در دل خود جای داده است. این پرچم همیشه در قلب ما افغان‌ها به اهتزاز درآمده و نمایانگر یکپارچگی، عزت و آزادی کشور عزیز ما است.
رنگ سبز این پرچم نماد زندگی و امید است. سبز به‌معنی رویش و شکوفایی است. همان‌گونه که گیاهان در دل زمین رشد می‌کنند و به آسمان می‌رسند، این رنگ در دل من یادآوری می‌کند که همیشه باید به‌سوی آینده‌ی روشن گام بردارم. در این سرزمین گرچه روزهای سختی را پشت سر گذاشته‌ایم؛ اما همیشه امید به بهبود و بهتر شدن وجود داشته است.
پرچم سه رنگ کشورم در قلب من همچنان به اهتزاز باقی است. چراکه هر رنگ آن برای من و برای هر افغانستانی دیگر، فراتر از یک تکه پارچه است. اگرچه این پرچم از آسمان کشورم برداشته شده؛ اما در دل ما همیشه زنده خواهد ماند.
نویسنده: نرگس نوری
