افغانستان کشوری‌ست به زیبایی لعل و لاجورد، به دل‌ربایی چشمان سبز پسر چشم‌آهو و به لطافت دختران کوزه‌به‌دوش. به خوش‌عطری نان تازه‌ی تنوری. این سرزمین، همواره در دل تاریخ و فرهنگ، غنی و پُربار بوده است؛ چنان‌که در دل هر باشنده‌ی این خاک و این سرزمین، چه مرد و چه زن، شعله‌ای از امید و اراده برای ساختن فردای روشن‌تر می‌درخشد.
در هر گوشه‌ی این سرزمین، از کوه‌های بلند و دشت‌های وسیع تا دره‌های سبز و دل‌نواز، داستان‌هایی نهفته‌اند که نشانی از شجاعت، مقاومت و اراده‌ی مردم آن دارند. افغانستان با خاکی که در آن تاریخ و فرهنگ در هم آمیخته‌اند، همچون گوهری نایاب در دل آسیا می‌درخشد. در این سرزمین، مردمانش با دستانی پینه‌بسته، چهره‌هایی پُر از حکمت و چشمانی پُر از آرزو، همچنان بر سر آرمان‌های خود ایستاده‌اند. اگرچه راه‌های سختی را پشت سر گذاشته‌اند؛ اما امیدشان همواره زنده بوده و خواهد بود.
دختران و زنان کشورم افغانستان، با دل‌هایی شجاع و دستانی خستگی‌ناپذیر، نماد قدرت و مقاومتی‌اند که در وجود هر زن در این سرزمین نهفته است. دختران کوزه‌به‌دوش، با گام‌هایی استوار در مسیرهای دشوار زندگی گام برمی‌دارند و همچنان کوشایند تا آینده‌ی بهتر برای خود و جامعه‌شان بسازند. در این دیار، هر قطره‌ی آبی که در کوزه‌ها جمع می‌شود، همچون قطره‌ای از امید و آرزوست. نان‌های تازه‌ی تنوری که از دل تنورهای آتشین بیرون می‌آید، بوی زندگی و تلاش را در فضا می‌پراکند؛ بویی که از دست‌های زحمت‌کش مادران و زنان افغان برمی‌خیزد؛ زنانی که با عشق و صبر، نان را می‌پزند و به خانواده‌ها نیرو و زندگی می‌بخشند. این نان‌ها، نمادی از فداکاری، مقاومت و اراده‌ی بی‌پایان مردم این سرزمین‌اند.
آری، افغانستان سرزمین سختی‌ها و زیبایی‌هاست. سرزمینی که با وجود همه‌ی چالش‌هایش، همواره در جست‌وجوی تعالی و پیشرفت است. این کشور، با مردمی سرشار از امید و شجاعت، هر روز گام‌هایی بلند به‌سوی آینده برمی‌دارد؛ آینده‌ای که در آن، مردم این سرزمین، به‌دست خود و با همکاری یکدیگر، دستاوردهایی بزرگ خواهند آفرید.
با این‌همه، هنوز هم سایه‌ی سنگین مشکلات اقتصادی، اجتماعی و امنیتی بر دوش مردم سنگینی می‌کند. بسیاری از مردم، به‌ویژه زنان و دختران، همچنان از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود محروم‌اند. در جامعه‌ی من، یعنی افغانستان، هنوز هم کسانی هستند که باور دارند جایگاه زن تنها در خانه و آشپزخانه است.
اما با وجود تمام این چالش‌ها، مردم افغانستان هیچ‌گاه امید خود را از دست نداده‌اند. آن‌ها می‌دانند که تنها با دستان خود می‌توانند فردای بهتر بسازند. به همین دلیل، در هر شرایطی، حتا در دل بحران‌ها همچنان به تلاش‌هایشان ادامه می‌دهند.
من به اینکه شهروندی از این کشورم افتخار می‌کنم؛ به تمام کسانی که در دل دشواری‌ها، با اراده‌ی آهنین از خواب برمی‌خیزند و با گام‌هایی استوار به‌سوی آینده گام برمی‌دارند. این اراده، این روحیه‌ی مبارزه و این امید به فردا، چیزی نیست که هیچ قدرتی بتواند آن را از بین ببرد. در دل همین امید است که فردای افغانستان روشن خواهد شد.
روزی خواهد رسید که دختران افغانستان بتوانند در کنار مردان، در تمام عرصه‌ها نقش‌آفرینی کنند. روزی خواهد رسید که افغانستان، از هر نظر، به جایگاه شایسته‌ی خود در جهان دست یابد.
در این مسیر، هر گام کوچک و بزرگ، هر تلاش بی‌وقفه و هر قطره عرقی که برای پیشرفت ریخته می‌شود، بی‌تردید به بار خواهد نشست. هر کودک در افغانستان که امروز در مکتب درس می‌خواند و هر دختر جوانی که امروز برای کسب مهارت‌های نوین تلاش می‌کند، آینده‌ای تازه برای افغانستان خواهد ساخت.
اما این روزها اندکی خاموشی بر فضا سایه انداخته است؛ هیچ‌کس برای آزادی و برابری صدا بلند نمی‌کند….
نویسنده: فرشته سعادت
