افغانستان، سرزمینی است که دارای تاریخ کهن و فرهنگی کاملاً متفاوت و غنی است؛ سرزمینی که زیبایی‌هایش زبان‌زد تمام مردم جهان است.
جایی که در هر گوشه‌وکنار آن، داستان‌هایی متفاوت از شجاعت، اراده، فداکاری و امید نهفته است؛ سرزمینی که در طی قرن‌های گذشته شاهد اتفاقات دلخراشی بوده است. متأسفانه آن حوادث، ریشه‌هایی محکم در دل این سرزمین دوانده‌اند که تا هنوز هم ما، نسل‌های جدید، هر روز با آن ریشه‌های زهراگین شکنجه می‌شویم.
افغانستان، با وجود تمام سختی‌ها و مشکلات، هنوز هم استوار در برابر ظلم و ستم گروه‌های جاهل و عملکردهای ویران‌گر آنان ایستاده است.
در قلب و روح این سرزمین زیبا، رویایی بزرگ‌تر نیز وجود دارد، افغانستانی که در آن هیچ‌کس برای رسیدن به اهداف و رویاهایش محدود و مقید نباشد؛ جایی که به‌خصوص دختران و زنان با اعتمادبه‌نفس و اراده‌ای محکم در مسیر علم و پیشرفت، گام‌های استوار بردارند.
در این افغانستان رویایی، دیگر هیچ کودکی مجبور نیست به‌خاطر جنسیتش از حق تحصیل و دیگر حقوق اساسی و انسانی محروم بماند و به‌خاطر نبود شرایط اقتصادی بهتر، از صبح زود تا شب دست به کارهای سخت و طاقت‌فرسایی بزند که از توان یک کودک هفت‌ساله فراتر است.
در این سرزمین رویایی، کودکان بدون خشم و نفرت، با انگیزه‌ی بالا در محیطی پر از محبت و آسایش بزرگ می‌شوند و همگی بدون کمبودهای عاطفی و مالی، در دنیای کودکانه‌ی خود مصروف درس و مکتب هستند.
دیگر در این سرزمین رویایی، هیچ کودکی شاهد انفجارها و انتحارهای وحشتناک نیست که ممکن است در آن حوادث ناگوار، عزیزان خود را از دست بدهد.
در این سرزمین، مکاتب و دانشگاه‌ها برای تمام دختران و پسران به‌گونه‌ای برابر و یک‌سان فعالیت می‌کنند. دختران می‌توانند آزادانه، در کنار درس و مشق، در رشته‌های مختلف ورزشی نیز فعالیت‌های چشم‌گیر داشته باشند.
در این سرزمین رویایی، تمام دختران در صنف‌های درسی خود نشسته و مشغول خواندن و نوشتن هستند. آن‌ها دوست دارند آینده‌ی خود را با قلمی در دست، خودشان رقم بزنند و آن‌گونه که می‌خواهند، آینده‌ی بهتر برای خود و کشورشان بسازند.
در این افغانستان رویایی، هیچ چیز و هیچ‌کس نمی‌تواند مانع پیشرفت و قدرت آگاهی دختران و زنان شود.
در این سرزمین، هر دختری بدون آن‌که به‌خاطر دختر بودنش تحقیر شود، می‌تواند درس بخواند، داکتر، معلم، انجینیر و حتی بالاتر از آن، یک رئیس‌جمهور موفق شود.
دختران در این سرزمین جدید حق انتخاب دارند؛ از انتخاب رنگ لباس گرفته تا آموزش و حق زندگی آزاد و بدون تحقیر.
افغانستان رویایی، جایی است که زنان و دختران در همه‌ی عرصه‌ها حضور پررنگ دارند. در این سرزمین، هیچ فردی حق ندارد زنان و دختران را از تحصیل و پیشرفت محروم کند، حقوق‌شان را زیر پا بگذارد و صدای‌شان را برای همیشه خاموش سازد.
در این افغانستان رویایی، زنان در عرصه‌های مختلف اقتصادی، فرهنگی و سیاسی سهمی برابر با مردان جامعه دارند و آزادانه، دوش‌به‌دوش مردان خانواده‌های‌شان کار می‌کنند.
زنان افغان در این سرزمین جدید، حضور پررنگی در تمام عرصه‌ها دارند. آن‌ها نه‌تنها نان‌آور خانواده‌های خود هستند، بلکه هر روز با فعالیت‌های‌شان، جامعه را به‌سوی پیشرفت و ترقی سوق می‌دهند.
در این افغانستان رویایی، تمام افراد از طبقات مختلف، بدون تبعیض جنسیتی، برای پیشرفت فردی و اجتماعی خود تلاش می‌کنند و همچنان در این سرزمین، آگاهی یکی از قدرت‌های بزرگ است که جامعه را به‌سوی روشنایی دعوت می‌کند.
در این سرزمین، مراکز آموزشی در سراسر کشور فعالیت‌های گسترده دارند و در کنار این آگاهی، به تک‌تک افراد، حق انتخاب و تصمیم‌گیری داده می‌شود.
افغانستان رویایی، کشوری است که در آن، هیچ‌کس به‌خاطر جنسیت، قومیت یا مذهبش از درس و پیشرفت باز نمی‌ماند.
در این سرزمین، همه می‌توانند آزادانه به خواسته‌ها و رویاهای خود دست یابند.
در این سرزمین رویایی، هیچ جوانی به‌خاطر مشکلات اقتصادی، مجبور به مهاجرت نمی‌شود و دور از خانه و کشورش، در سرزمین‌های بیگانه، تحقیر نمی‌گردد.
افغانستان رویایی، کشوری است که همه، از کودک تا بزرگ، برای پیشرفت و ترقی آن در سطح جهانی، به اندازه‌ی توان‌شان تلاش می‌کنند.
در این سرزمین جدید، دیگر مادران نگران آینده‌ی دختران‌شان نیستند؛ زیرا می‌دانند دختران‌شان می‌توانند درس بخوانند تا آینده‌ای همانند مادران‌شان، نامعلوم و مبهم نداشته باشند.
دیگر شاهد اشک‌های مادری نخواهیم بود که از فراق پسر مهاجرش، هر لحظه جاری می‌شود.
در این سرزمین، همه چیز معنایی خاص دارد؛ درس خواندن، تلاش کردن و حتی یک لبخند ساده.
من و هزاران دختر، منتظر چنین افغانستانی هستیم؛ شاید روزی برسد که دیگر ما چنین شرایط سختی را تحمل نکنیم و آن‌گونه که می‌خواهیم، زندگی کنیم. آیا این تاریکی و آینده‌ی نامعلوم تا آخر پایدار خواهد ماند؟ یا خیر…
ما چهار سال را بدون رفتن به مکتب و پوهنتون، با غم و غصه تحمل کردیم؛ چهار سال از عمر ما، بدون هیچ‌گونه تغییری در زندگی گذشت؛ چهار سال بزرگ‌تر شدیم و شاهد اتفاقات دلخراشی در زندگی بودیم.
اما در این چهار سالِ تحت حاکمیت طالبان، هنوز هم رویاهای خود را به فراموشی نسپرده‌ایم. برای آینده‌ی خود و کشور خود تلاش می‌کنیم تا افغانستان را به سرزمینی بهتر برای زندگی تبدیل کنیم.
برای این کار، لازم است فقط در راهی که در پیش گرفته‌ایم، با انگیزه‌ی بالا ادامه بدهیم.
نویسنده: نرگس نوری
