می‌خواهم درباره‌ی هشتم مارچ بنویسم؛ روزی که به نام روز جهانی زن شناخته می‌شود. این روز، نه‌تنها برای گرامی‌داشت دستاوردها، مبارزات و پیشرفت‌های زنان در سراسر جهان است، بلکه یادآور تلاش‌های بی‌وقفه‌ی آنان برای دست‌یابی به حقوق انسانی و اجتماعی‌شان نیز محسوب می‌شود.
اما من امروز می‌خواهم از دستاوردها و مبارزات شماری از زنان مبارز زنان افغانستان بنویسم؛ زنانی که با شجاعت، آگاهی و ایستادگی، مسیر تغییر را هموار کرده‌اند.
ملالی؛ بانوی فریادگر استقلال
ملالی، زنی که در جنگ‌های استقلال افغانستان علیه بریتانیا، نقش ماندگار ایفا کرد. در یکی از مهم‌ترین نبردها، هنگامی که پرچم‌دار افغان‌ها به شدت زخمی شد، ملالی پرچم افغانستان را به دست گرفت و با فریاد “تا آخرین قطره خون، تا آخرین نفس باید جنگید!” به نبرد ادامه داد.
شجاعت او روحیه‌ای تازه به سربازان بخشید و او را در تاریخ افغانستان به عنوان یک قهرمان ملی جاودانه ساخت.
اما امروز ما نیز در حال نبردیم؛ نه با شمشیر و خون، بلکه با آگاهی در برابر جهل، با صلح در برابر جنگ، با محبت در برابر بی‌مهری و با امید در برابر ناامیدی….
ملکه ثریا؛ پیشگام حقوق زنان
ملکه ثریا، یکی از نخستین زنانی بود که در مبارزه برای حقوق زنان و آموزش دختران در افغانستان نقش کلیدی ایفا کرد. او باور داشت که آموزش، کلید آزادی زنان است و برای مشارکت آنان در عرصه‌های اجتماعی، گام‌های مهمی برداشت.
شیرین فهیم؛ صدای زنان در ادبیات و اجتماع
شیرین فهیم، یکی از نویسندگان و فعالان حقوق زنان در افغانستان است که در برابر ظلم و تبعیض جنسیتی ایستادگی کرد. او نه‌تنها در زمینه‌های اجتماعی و فرهنگی فعال بود، بلکه با قلم خود، روایتگر صدای خاموش زنان شد.
سیما سمر؛ پیشتاز حقوق بشر
بانو سیما سمر، یکی از برجسته‌ترین چهره‌های افغانستان در حوزه‌ی حقوق بشر، حقوق زنان و اصلاحات اجتماعی است. او با فعالیت‌های بی‌وقفه‌اش، نشان داد که زنان می‌توانند سیاست‌مدار، رهبر و تغییردهنده باشند.
دستاوردهای این زنان، نماد اراده و عزم قوی در برابر چالش‌ها و محدودیت‌ها است. مبارزات آنان، نه‌تنها مسیر تغییر را در افغانستان هموار کرده، بلکه الهام‌بخش بسیاری از زنان در سراسر جهان شده است.
ما ادامه‌دهنده‌ی این مسیر هستیم!
همان‌طور که این زنان با اراده و تلاش به موفقیت رسیدند، ما نیز می‌توانیم به اهداف‌مان دست یابیم. تاریخ سرزمین ما گواه است که زنان و دختران این خاک، هرگز در برابر ظلم، بی‌عدالتی و تبعیض جنسیتی سکوت نکرده‌اند.
گاه با فریاد، گاه با قلم و گاه با تصویر، صدای خود را بلند کرده‌اند.
امروز نیز، با همبستگی و اتحاد، در کنار هم می‌ایستیم و از حقوق خود دفاع می‌کنیم.
نه با جنگ، نه با سلاح؛ بلکه با قلم می‌نویسیم، با رنگ‌ها به تصویر می‌کشیم و با امید، راه خود را ادامه می‌دهیم.
زیرا ما آموخته‌ایم که، امید را به توقع تبدیل نکنیم. توقع، یعنی انتظار از غیر خدا؛ اما امید جرقه‌ی درون خود ماست.
ما به خدای‌مان ایمان داریم و به خودمان باور. هر چیزی را که ذهن‌مان تصور کند و قلب‌مان باور داشته باشد، مطمئناً به آن خواهیم رسید.
نویسنده: شکیبا محبی
