سال نو فرصتی است برای نو شدن و اندیشیدن به آمال و آرزوهایی که در دل داریم. لحظه‌ای که ذهن خود را با تصاویر دل‌انگیز، شادی‌ها و امیدهای تازه پر می‌کنیم، اهمیت سال نو بیشتر برای ما برجسته می‌شود. اما برای من، سال نو تنها یادآور خوشی‌ها نیست؛ بلکه زمانی است برای تفکر درباره‌ی آن‌چه هنوز به دست نیامده و آن‌چه باید تغییر کند. سال نو فرصتی است برای تأمل بر دردها و رنج‌هایی که برخی از انسان‌ها، به‌ویژه دختران افغانستان، با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این نو شدن برای ما یادآوری می‌کند که باید به تمام اتفاق‌های گذشته به صورت دقیق گذر کنیم و ببینیم کجاها چه مشکلاتی وجود داشته‌است.
وقتی به افغانستان می‌اندیشم، قلبم به درد می‌آید. دخترانی که با چشمانی پر از امید به آینده می‌نگرند، در دنیایی زندگی می‌کنند که کم‌ترین چیزی که به آن‌ها داده نشده، امنیت و آزادی است. با وجود همه‌ی سختی‌ها، این دختران همچنان رویاهای شان را در دل زنده نگه می‌دارند و برای فردایی روشن‌تر امید دارند.
ما که در جوامع امن زندگی می‌کنیم، گاهی فراموش می‌کنیم این دختران چگونه برای ابتدایی‌ترین حقوق خود مبارزه می‌کنند. شاید سال نو برای ما با لبخند و جشن آغاز شود، اما برای آن‌ها، هر روز پر از چالش‌ها و محدودیت‌هایی است که هیچ‌کدام شان را خودشان انتخاب نکرده‌اند.
در این روزهای بی‌ثبات، دختران افغانستان از حقوق اولیه‌ی خود محروم شده‌اند. دسترسی به آموزش، کار و حتی آزادی‌های شخصی برای بسیاری از آن‌ها به رویایی دست‌نیافتنی تبدیل شده است. با این حال، در دل این تاریکی، امید و مقاومت همچنان در قلب‌های شان زنده است. آن‌ها بدون آن‌که خواهان توجه باشند، داستان‌هایی از شجاعت و ایستادگی می‌نویسند.
سال نو برای ما فرصتی برای قدردانی از آزادی‌ها و امکانات ماست. اما برای دختران افغانستان، هر روز میدان مبارزه‌ای است که در آن با مقاومت و ایمان به آینده ادامه می‌دهند. این دختران شاید نتوانند مانند ما جشن بگیرند؛ اما در دل‌شان درختی از امید می‌کارند که روزی به ثمر خواهد نشست.
وقتی به این دختران فکر می‌کنم، از خود می‌پرسم: «آیا من به اندازه‌ی کافی قدر آزادی‌ام را می‌دانم؟ آیا برای تغییر دنیا کاری کرده‌ام؟» سال نو برای من زمانی است برای بازنگری در ارزش‌هایم و یادآوری مسوولیت هایی که نسبت به دیگران دارم. تلاش می‌کنم خودم را نسبت به وضعیت واقعی کشورم، سبک و سنگین کنم.
دختران افغانستان تنها به دنبال نان و آب نیستند؛ آن‌ها حق زندگی، تحصیل و حتی رویاپردازی را طلب می‌کنند. ما که در دنیایی متفاوت زندگی می‌کنیم، باید قدردان باشیم و به یاد بیاوریم که برای بسیاری از انسان‌ها، حقوق اولیه یک آرزوست. سال نو باید ما را به یاد این مسوولیت بیندازد که صدای کسانی باشیم که در سکوت مبارزه می‌کنند.
این سال نو فرصتی است برای تغییر، برای همدلی و برای تلاش در راستای بهبود زندگی کسانی که در سخت‌ترین شرایط زندگی می‌کنند. این تلاش‌ها، هرچند کوچک، می‌توانند تغییری بزرگ در زندگی آن‌ها ایجاد کنند.
دختران افغانستان هر روز به امید روزی هستند که صدای شان شنیده شود. در این سال نو، به خودم قول می‌دهم که صدای آن‌ها باشم و هر کاری که از دستم برمی‌آید برای حقوق انسانی‌شان انجام دهم. باشد که این سال نو، سرآغازی باشد برای تحقق آرزوهای شان و فرصتی برای ما تا بیشتر همدل باشیم و برای آزادی و عدالت تلاش کنیم.
نویسنده: بهار ابراهیمی
