آنچه در انسان مهم است، نه ثروت، نه قدرت و نه ظاهرش، بلکه انسانیت اوست. چقدر زیبا می‌شود که انسان، حقیقتاً انسان باشد و مهربانی و شفقت را در رفتار، گفتار و کردار آدم‌ها ببینیم.
کاش هیچ‌کس دل دیگری را نشکند، اشک کسی را درنیاورد، و رویاهای یکدیگر را به حسرت تبدیل نکند. کاش می‌توانستیم آن‌قدر مهربان باشیم که دیگران بدون ترس و نگرانی، دردها و مشکلات‌شان را با ما در میان بگذارند. باید تلاش کنیم دنیایی بهتر برای زیستن بسازیم، نه دنیایی برای مردن و نابودی که این روزها کماکان در گوشه و کنار دنیا و کشور من دیده می‌شود.
امیدوارم روزی برسد که هیچ‌کس از دیگری دوری نکند، از هم متنفر نباشد و هم‌دیگر را با چهره‌ی بشاش و پر از لبخند در آغوش بکشیم. روزی که انسان‌ها با قلبی سرشار از عشق و مهربانی، یکدیگر را بپذیرند و روح خدا را در وجود هم‌دیگر لمس کنند.
چقدر زیبا خواهد بود روزی که احترام به انسان‌ها نه بر اساس ثروت، زیبایی، یا مقام، بلکه بر پایه‌ی انسانیت، محبت و عشق باشد. روزی که شاه و گدا، زیبا و زشت، قوی و ضعیف، همه یکسان باشند و کسی به‌خاطر نداشته‌هایش حسرت نخورد. روزی که قدرت، بهانه‌ای برای ظلم و غرور نشود و دارایی، انسان را از فروتنی دور نکند.
چقدر دنیا زیباتر می‌شود وقتی کسی را به‌خاطر چهره‌اش قضاوت نکنند، به‌خاطر قومیتش تحقیر نکنند و به‌خاطر آرزوهایش مورد تمسخر قرار ندهند.
من می‌خواهم که نظم دنیا از نو چیده شود و براساس خواست انسانی ما تغییر کند. از هر طرفی که می‌سنجم این کار ممکن نیست؛ مگر این‌که خدای مهربان دوباره نقشی روی این وضعیت در جهان هستی بکشد یا به ما این توانایی را بدهد تا به خواست خود ما کاری در این جهان کنیم.
من اگر نقاش بودم، برای همه عشق و آزادی می‌کشیدم. هیچ‌گاه تبعیض قائل نمی‌شدم؛ زیرا همه انسان‌اند و در وجودشان روح خدا جریان دارد، روحی که باید آکنده از نیکی و محبت باشد. ما باید یکدیگر را دوست بداریم و اشتباهات هم را ببخشیم. دوست داشتن دیگران به خاطر ذات زیبای انسانی‌شان، روح ما را نیز آرام می‌کند.
جهان با مهربانی ما زیباتر می‌شود. زمانی که خوش‌قلب باشیم، اعتماد انسان‌ها را جلب خواهیم کرد. هیچ احساسی زیباتر از این نیست که لبخند را بر چهره‌ی خسته و پژمرده ببینیم. چه لذتی بالاتر از این که در دنیای تاریک کسی، نوری از امید باشیم، بر لب‌های ترک‌خورده‌اش لبخند بکاریم و در لحظات دشوار، شانه‌ای برای گریستن دل‌های غمگین باشیم و یا بتوانیم اشک‌های غم دیگران را به اشک‌های شوق و شادی تبدیل کنیم.
هیچ‌گاه انسان‌ها را در رنج و دردشان تنها نگذاریم؛ زیرا درد، روح آدمی را می‌کشد. انسان تنها با جسم زنده نیست، بلکه روح اوست که او را زنده نگه می‌دارد. پس نگذاریم روح کسی بمیرد. این‌گونه است که انسانیت به خوبی خود به نمایش گذاشته می‌شود و ما دنیایی خواهیم داشت که به تمام معنا انسانی باشد.
نویسنده: آمنه تابش
