زن، معجزه‌ی خلقت پروردگار است. نماد احساس، مهر، فداکاری مادرانه، روشنایی خانه و سرچشمه‌ی عشق است. اشک‌های او در سکوت همچون باران می‌بارد؛ اما سهم فرزندانش از این غم و اندوه، تنها امید و مهربانی است.
هشتم مارچ، روز جهانی زن، یادآور فداکاری تمام زنان جهان است، به‌ویژه زنانی که تنها ثروت و دارایی‌شان، عمر و جوانی‌شان است که آن را بی‌دریغ فدای عزیزان خود می‌کنند. در این میان، زنان افغانستان، هم مظلوم‌ترین و هم قهرمان‌ترین زنان جهان‌اند.
این روز، پیام عمیقی را در دل خود دارد؛ پیامی از زنانی که از درد و رنج‌های شان، امید و انگیزه‌ای برای فرزندان شان می‌سازند. زنانی که با دل آشفته اما چهره‌ی آرام، موهای دخترشان را شانه می‌زنند. این روز متعلق به خواهری است که همچون کوه، استوار در برابر مشکلات ایستاده و برای خواهران و برادرانش مایه‌ی آرامش است. این روز، متعلق به مادری است که تمام امیدش، فرزندانش هستند و از هیچ عشقی برای آن‌ها دریغ نمی‌کند. او با جان و دل گرسنگی را تحمل می‌کند؛ اما نمی‌گذارد که دفتر و کتاب و تحصیل، برای فرزندانش تنها یک رویا باشد. انگار می‌خواهد در دل فرزندانش، رویاهای رنگین و امیدبخش بکارد.
در جامعه‌ی سنتی افغانستان، بسیاری از زنان از حق تحصیل محروم مانده‌اند و قربانی رسم و رواج‌های خرافاتی شده‌اند. این باورهای نادرست، زندگی بسیاری از مادران این سرزمین را به جهنم تبدیل کرده و آنان را از دوران کودکی در زنجیرهای نامرئی اسارت گرفتار ساخته است. این زنان، حتی برای لحظه‌ای قادر به رهایی از این بندها نیستند؛ زیرا اختیار و حقوق شان در دستان دیگران است. امید و آرزوی آنان، این است که دختران شان گرفتار سرنوشتی مشابه نشوند و بتوانند رویاها و اهداف خود را دنبال کنند. آن‌ها می‌خواهند دختران شان توان تصمیم‌گیری داشته باشند، آزادانه لباس بپوشند، آزادانه سخن بگویند و خود مسیر زندگی‌شان را انتخاب کنند.
مادران، با وجود فقر و تنگدستی، همچنان بر تحصیل دختران شان پافشاری می‌کنند تا آنان بتوانند قلم به دست بگیرند و دفترچه‌های شان را پر از رویا کنند. زنان افغانستان، رویای این را داشتند که دختران شان در امتحان کانکور شرکت کنند، از دانشگاه فارغ شوند و روزی لباس داکتری به تن کنند. آن‌ها آرزو داشتند دختران شان مستقل و توانمند شوند، کسی باشند که مسؤولیت زندگی خود را برعهده بگیرند و محتاج هیچ‌کس نباشند.
اما افسوس که این کشور حتی همین رویاهای ساده را نیز از زنانش دریغ کرد و دروازه‌های مکاتب را بر روی دختران بست. آیا نمی‌دانند که با این کار، نه‌تنها درب مدارس، بلکه دروازه‌ی رویاهای دختران را نیز بسته‌اند؟ چرا سیاست‌های این دنیا، همواره بر سرنوشت مادران و دختران سایه افکنده و آرزوهای شان را نشانه گرفته است؟
با این‌حال، زنان امروز قوی‌تر از گذشته ایستاده‌اند. آن‌ها اجازه نمی‌دهند که کسی رویاهای دختران شان را از بین ببرد. حتی در شرایط سخت افغانستان، مادرانی هستند که با تمام توان، دختران شان را به ادامه‌ی تحصیل و پیگیری آرزوهای شان تشویق می‌کنند. این زنان، به دختران شان می‌آموزند که هیچ‌گاه تسلیم نشوند و برای آینده‌ی بهتر مبارزه کنند.
در این روز، باید از زنان موفق جامعه‌ی خود یاد کنیم و مادران بی‌سوادی را که با وجود تمام سختی‌ها، برای فرزندان شان جنگیده‌اند، از قلم نیندازیم. این مادران، با وجود نداشتن تحصیلات، تمام تلاش خود را به‌کار می‌گیرند تا دختران شان آینده‌ی روشن‌تر و بهتر داشته باشند.
پس به تمام زنان قهرمان این سرزمین می‌گوییم: روزتان مبارک!
نویسنده: دنیا طاهری
